Nic dodać...

... coś ująć

A było tak:

Wuj H.

zredagował wreszcie powieść życia,
doświadczając przy tym całkiem zwyczajnych,
autystycznych refleksji, wywołanych
niepewnością jej oddźwięku
w wysokich sferach niebieskich, ku którym nieuchronnie zmierza. 
Prowadzi samochód, do Wieprzdomierza jedzie. Na wieczorek.  
Indywiduum na drodze badylem macha chwastu. To tu.